Ga er niet op voorhand vanuit dat je auto-immuunziekte een ongeluk is wat je overkwam, dat je maar moet afwachten hoe het verder zal gaan, dat je de rest van je leven aangewezen bent op medicijnen, dat er toch niets aan te doen is!
Realiseer je dat stress de boosdoener is bij alle auto-immuunziektes — dat kan emotionele stress uit onverwerkte traumatische ervaringen zijn — stress door eisen die er aan je gesteld worden of die je aan jezelf stelt — overgevoeligheid voor stress epigenetisch doorgegeven door ouders of grootouders — stress die een aandoening kan doen ontluiken — toxische stress die leidt tot ontstekingen en mogelijk depressie.
Put hoop uit het feit dat met hypnotherapie iets te doen valt aan al deze vormen van stress. De diepe rust en ontspanning die je ervaart tijdens een hypnosesessie zijn weldadig en heilzaam en helpen je immuunsysteem naar behoren te functioneren! Een auto-immuunziekte kan hierdoor in remissie gaan!
Een auto-immuunziekte zie je niet makkelijk aankomen!
Over auto-immuunziektes is inmiddels heel wat te melden. Er zijn er zo’n 80 met nog ongeveer 40 aandoeningen op de nominatie om bevorderd te worden tot de klasse van auto-immuunziektes. Net als van burn-outs en depressies stijgt het percentage slachtoffers in Nederland nog steeds. Wanneer eenmaal vastgesteld kan worden dat er inderdaad sprake is van een auto-immuunziekte, ben je misschien al vijf jaar verder. Vijf jaren waarin je wel een of meerdere van de volgende klachten kunt hebben; hoofdpijnen, vermoeidheid, slecht slapen, irritaties, pijnen in de maagstreek, depressieve gevoelens e.a. Het kan beginnen met een enkele klacht waar je een keer per maand last van hebt, maar de situatie kan zich zo ontwikkelen dat je meerdere klachten hebt die je dagelijks hinder geven. Medicijnen tegen hoofdpijn of maagpijn helpen niet, omdat daar de oorzaak niet ligt. Pas na een onsuccesvol traject met allerlei medicijnen kom je bij verschillende internisten terecht. Uiteindelijk zal wel een keer duidelijk worden dat een a.i.z de boosdoener is.
Pech! Het zit nou eenmaal in je genen!
Wanneer vastgesteld is dat het om een a.i.z gaat zijn de mogelijkheden in de reguliere geneeskunde beperkt tot het voorschrijven van medicijnen, waarmee de situatie, voor zover dat mogelijk is, in de hand gehouden wordt. We weten nog niet wat de oorzaken van a.i.z’s zijn. We worden er altijd op gewezen dat het iets in de genen is. Onderzoek wijst echter uit dat maar 5% van ziektes en afwijkingen veroorzaakt worden door defect dna en de rest dus een niet-genetische oorzaak moet hebben. Na de ontdekking van het dna in 1920 is men er te makkelijk vanuit gegaan dat het verantwoordelijk was voor niet alleen hoe lang onze benen zouden worden, welke kleur ogen we zouden krijgen, maar ook of we intelligent zouden zijn en wanneer we een of andere ernstige ziekte zouden ontwikkelen. Kijk maar in je dna! Had je vader kanker, dan is de kans heel groot dat jij het ook zal krijgen. Dat zit in je genen, daar kan je niks aan doen! Deze overtuiging heerste lange tijd, totdat er een ander wetenschappelijk inzicht kwam, dat hier een ander licht op deed schijnen.
Epigenetica is goed nieuws!
Het leert ons dat het geen eenrichtingsverkeer is vanuit het dna in de celkern naar het organisme. Het dna op zichzelf bepaalt niet wat er tot uitdrukking komt in het organisme, noch hoe en wanneer. Het is eerder zo dat cellen signalen, in de vorm van chemische verbindingen, oppikken uit hun omgeving, waar het dna zo gepast mogelijk op reageert. Afhankelijk van welke signalen de cel doorkrijgt kunnen er markeringen geplaatst worden op het dna. De plek en het soort markering hebben invloed op welk deel van het dna wel of niet afgelezen wordt. Deze markeringen kunnen tijdens een leven geplaatst worden, maar ook doorgegeven worden aan volgende generaties. Een voorbeeld is het overgewicht van personen die als baby in een moeder zaten tijdens de hongerwinter. Of de stroomstoot, bij ratten in dit geval, die gepaard ging met een bepaalde geur. Frequent herhalen van deze combinatie van indrukken heeft ervoor gezorgd dat het dna bij deze ratten zo gemarkeerd werd dat het nageslacht generaties verder nog steeds een vluchtreactie vertoonde bij het herkennen van de geur, zonder de stroomstoot te hebben gehad. Het ‘grootmoeder-effect’ waarbij de kleindochter van de rokende oma 53% meer kans heeft om autistisch geboren te worden. Eeneiige tweelingen kunnen zich heel verschillend ontwikkelen naarmate de omgevingsfactoren afwijken. De stelling dat omgevingsfactoren de invloed van de meeste erfelijke factoren overschaduwen kan steeds meer onderschreven worden. En dat is goed nieuws! Wanneer je weet dat het omgevingsfactoren zijn, die, zeg, zwaarlijvigheid veroorzaken en niet een bepaald gen, dan is de weg vrij voor jouw eigen invloed op die omgeving.
Stress.
Een van die omgevingsfactoren is stress. Stress houdt verband met het ontwikkelen, in stand houden en oplaaien van auto-immuunziektes. Wanneer er stress is dan schakelt je lichaam het immuunsysteem uit. Voor even kan dat wel, maar wanneer die situatie te lang duurt functioneert het lichaam steeds minder goed. Het immuunsysteem zorgt n.l. voor het opruimen van schadelijke stoffen, het onschadelijk maken van virussen en lichaamsvijandige bacteriën. Het zorgt ook voor herstelwerkzaamheden en maakt groei mogelijk. Je zult begrijpen dat langdurige stress je lichaam en je leven heel negatief beïnvloedt. Wanneer het lichaam tot rust komt na een periode van stress moet het immuunsysteem overwerken. De maatschappelijke omstandigheden zijn inmiddels zo, dat een stressvol leven niet tot de strikte onmogelijkheden behoort. Dagelijkse stress kan zich ophopen tot het punt dat ook daar klachten van komen, wanneer de periodes van herstel te kort zijn. Maar vaker nog zijn het onze negatieve jeugdervaringen die verantwoordelijk zijn voor het ontwikkelen van een serieuze aandoening op latere, soms veel latere, leeftijd. De stress die we toen ervaren hebben heeft zich in ons lichaam en onze geest vastgezet. De ervaring is te ingrijpend geweest, kon niet verwerkt worden, en blijft ons lastig vallen in onze gedachten en emoties. Dit soort stress is chronisch en wordt na verloop van tijd op een lager pitje gezet, zodat de rest van je leven een constante stroom van stresshormonen in je systeem blijft circuleren met alle kwalijke gevolgen.
Het verband tussen negatieve jeugdervaringen en een auto-immuunziekte bestaat!
In 1985 was de medische begeleiding (San Diego, Kaiser Institute) verbaasd over de grote uitval in een programma gericht op het behandelen van mensen met obesitas. Dat was vreemd, omdat al deze mensen heel goed waren afgevallen. Onderzoek naar de redenen hiervoor wees uit dat er in die gevallen, in de jeugd van die mensen, fysiek geweld was gebruikt of seksueel misbruik had plaats gevonden. Navolgend onderzoek heeft deze verbanden nog sterker bevestigd en verder in kaart gebracht. Hoe precies je negatieve of traumatische jeugdervaringen via epigenetische interactie je dna beïnvloedt en daarmee de voorwaarden schept voor het uitbreken van een serieuze aandoening op latere leeftijd staat in detail omschreven in ‘Childhood Disrupted’ van D.J.Nakazawa. Uit een eerste onderzoek onder 17.000. mensen – niet uit de armste lagen van de maatschappij, niet uit die lagen waar mensen opgroeien in een onveilige omgeving – waarbij een lijst van 10 vragen gehanteerd werd die betrekking hadden op hun jeugdervaringen, bleek dat 2/3 van het aantal mensen op z’n minst een vraag positief kon beantwoorden. Een positief antwoord vertaald zich in zoveel procent meer kans op hart- en vaatziektes, kanker of een auto-immuunziekte.
Je hebt een auto-immuunziekte of je hebt veel symptomen waar medicijnen niet tegen helpen!
Kijk even naar de volgende 10 vragen en vraag je af of er voor jou een verband kan bestaan tussen je huidige conditie en iets wat je in je jeugd hebt meegemaakt!
Is er voor je achttiende jaar,
1 / een ouder of ouder persoon in het gezin geweest die vaak of heel vaak op je schold, je vernederde, je beledigde of je deed voelen dat je bang moest zijn voor fysiek geweld?
2 / een ouder of een ouder persoon in de familie geweest die je vaak of heel vaak greep, duwde, sloeg of dingen naar je hoofd gooide?
3 / een volwassene of persoon geweest, die minstens 5 jaar ouder was, die je lichaam seksueel aangeraakt of betast heeft, geprobeerd heeft je op een ongeoorloofde manier aan te raken of je seksueel heeft proberen te misbruiken?
4 / heb je tijdens je jeugd vaak of heel vaak het gevoel gehad dat niemand van je hield, niemand om je gaf? Je niet het idee had dat je belangrijk en speciaal voor iemand was? Of voelde je dat de gezinsleden elkaar niet ondersteunden, zich niet met elkaar verbonden voelden, een oogje in het zeil hielden voor elkaar?
5 / heb je vaak of heel vaak het gevoel gehad dat je niet voldoende te eten kreeg, vieze kleren moest dragen en dat er niemand was om je te beschermen? Of waren je ouders te dronken of high om voor je te zorgen of je mee te nemen naar de dokter als dat nodig was?
6 / heb je ooit een ouder verloren door een scheiding of, omdat een van de ouders het gezin verliet?
7 / werd je moeder of je stiefmoeder vaak of heel vaak geduwd, geslagen of kreeg ze dingen naar haar hoofd gegooid? Werd ze soms, vaak of heel vaak geschopt, gebeten, met een vuist of iets heel hards geslagen? Is ze ooit voor langer dan een paar minuten constant geslagen of bedreigd met een wapen?
8 / woonde je bij iemand die dronk of drugs gebruikte?
9 / was er in de familie iemand die psychische problemen had, depressief was of ooit geprobeerd heeft zelfmoord te plegen?
10 / heeft iemand in de familie ooit in de gevangenis gezeten?
2/3 deel van de ondervraagden in het onderzoek antwoordde bevestigend op minstens een vraag, maar niet allen hoeven een a.i.z. te krijgen. Iedereen ervaart stress op een andere manier. Vrouwen komen er slechter af dan mannen, omdat ze kinder-barend zijn en de natuur ze derhalve heeft uitgerust met een veel sterker immuunsysteem. Wanneer bij vrouwen het immuunsysteem ontspoort dan is de impact ook groter. Het zijn niet alleen onze negatieve jeugdervaringen die later problemen voor onze gezondheid kunnen geven. Onze overgevoeligheid voor stress kan al van daarvoor stammen, uit de baarmoeder, of epigenetisch doorgegeven door ouders of grootouders. Echter, wat ooit epigenetisch is vastgelegd kan epigenetisch weer ontkoppeld worden! Zo goed als bepaalde signalen uit de omgeving markeringen op het dna kunnen achterlaten die later, wanneer afgelezen, negatief voor ons uitwerken, zo goed is het mogelijk door invloed op de signalen, b.v. een milieu creëren zonder stresshormonen, deze koppelingen samen met de negatieve uitwerking ervan weer ongedaan te maken. Het is natuurlijk zaak eerst al die elementen uit je leven weg te nemen die stress veroorzaken!
Microbioom.
Wanneer naar de oorzaken van een a.i.z. gekeken wordt, wordt verondersteld dat er een zekere ontregeling van minstens 3 aanwezige factoren moet zijn; stress (chronisch), de genetische make-up en het microbioom. Met microbioom wordt bedoeld alle verschillende bacteriën die zich op en in ons lichaam bevinden. Er zijn drie keer meer bacteriën dan lichaamscellen. De meesten bevinden zich in de darmen; de darmflora. Wanneer er een goede balans is helpen ze bij het verteren van voedsel en i.s.m. het immuunsysteem maakt het ongewenste indringers onschadelijk. Wanneer de balans verstoord is kunnen bacteriën die schadelijk voor ons zijn gaan domineren, hetgeen voor een reeks vervelende klachten kan zorgen. Tussen het spijsverteringskanaal en de hersenen vindt op verschillende manieren communicatie plaats. De communicatie gaat in beide richtingen. Er zijn verbindingen via het lymfatisch -en immuunsysteem, via de zenuwcellen en lichaamsvocht. Wanneer je schrikt, een kort moment van stress, dan wordt dat onmiddellijk in de maagstreek gesignaleerd. Angst slaat op de maag. Chronische spanning verandert de werking en samenstelling van onze darmflora wat de doorlaatbaarheid van de darmwand ongunstig beïnvloedt. Bij stress functioneert het immuunsysteem niet optimaal wat tot gevolg heeft dat aan het front, waar het lichaam moet strijden tegen vijandelijke indringers, er geen droog kruit voorradig is. Zo kunnen schadelijke stoffen door de darmwand dringen en in ons systeem terecht komen, wat een ontstekingsreactie tot gevolg heeft. Dat kan weer aanleiding zijn voor depressieve gevoelens, zeker wanneer die ontstekingen zich ook in het brein bevinden en daar zenuwcellen vernietigen en synaptische activiteit verstoren.
De mogelijkheden met hypnotherapie.
Stress speelt een hoofdrol bij alle auto-immuunziektes. Om stress aan te pakken is hypnose het aangewezen middel. Alleen al de diepe rust die je ervaart tijdens een hypnosesessie is heilzaam. De diepe ontspanning zorgt ervoor dat je immuunsysteem weer goed kan functioneren.
Wanneer er stressoren zijn die hun oorsprong hebben in je jeugd of een ander deel van je leven, dan is het mogelijk dat moment/die momenten weer te bezoeken, ze dan te verwerken, zodat de spanning uit de ervaring weggaat. Periodes van diepe ontspanning zijn altijd binnen je bereik wanneer je een zelf-hypnosetechniek aangeleerd hebt!
Naast deze technieken is er nog veel mogelijk met hypnotische suggesties die erop gericht zijn; je immuunsysteem aan te zetten tot beter functioneren; je te helpen je genen terug naar hun oorspronkelijke staat te programmeren; je aan te zetten de giffen die zich in je lichaam opgehoopt hebben af te voeren; andere ongemakken zoals pijn en bewegingsbelemmering te verlichten.
Het is moeilijk te voorspellen hoe lang dit traject zal duren. Veel hangt af van de manier waarop de aandoening zich ontwikkeld heeft. Het is raadzaam je zelf-hypnosetechniek zo vaak mogelijk toe te passen teneinde veel periodes te ervaren zonder stress, zodat je immuunsysteem steeds vaker in de gelegenheid gesteld wordt optimaal te functioneren. Het zal een halt toeroepen aan de stroom van stresshormonen die in het bloed circuleren.
Introspectie!
Wanneer er niet duidelijk een aanwijsbare oorzaak is waar je onmiddellijk bij denkt ‘ja, natuurlijk, dat moet het wel zijn’ (zoals een negatieve jeugdervaring of een chronische darmontsteking) kijk dan verder!Je zal er niet voor terug moeten deinzen jezelf nog eens goed onder de loep te nemen. Doe je alles wel goed? Zijn er geen ‘issues’ waar je halsstarrig aan blijft vasthouden, conflicten die voortduren, ofwel in de realiteit, ofwel in je gedachten? Hoe perfectionistisch ben je, en kan je er tegen wanneer je streven daarnaar gefrustreerd wordt? Moet het allemaal ‘precies zo’ of ben je flexibel en meegaand? Krijgen al jouw stemmen de gelegenheid hun zegje te doen of wordt er een systematisch buitengesloten? Kan je een gedragspatroon ontwikkeld hebben op jonge leeftijd wat niet meer aansluit op de realiteit van je huidige leven, maar kan je niet veranderen en blijf je krampachtig vasthouden aan een bepaalde manier van doen en denken en de dingen zien?
M.a.w. stel jezelf veel vragen!
